11 снежня 2024

Беларускае нацыянальнае медыя

Тэатральная студыя “Купалінка” запрашае адзначыць закрыцьцё сезону праглядам адразу трох прэм’ер

Беларуская тэатральная студыя для дзяцей і дарослых у Варшаве “Купалінка” хутка завяршае чарговы, чацьвёрты, сезон. З гэтай нагоды 5 чэрвеня “Купалінка” запрашае гледачоў на паказ трох спэктакляў у Мазавецкім інстытуце культуры.

Напярэдадні прэм’ерных паказаў, Warta сустрэлася з рэжысёркай тэатральнай студыі “Купалінка” Натальляй Локіць.

Якія вынікі падводзіць студыя “Купалінка”? Як адзначыць завяршэньне сезону? Далейшыя планы і бягучыя праблемы “Купалінкі”.

Warta: “Купалінка” запрашае гледачоў 5 чэрвеня адразу на тры прэм’еры. Скажыце, калі ласка, Натальля, якая нагода такой маштабнай сустрэчы?

Натальля Локіць(далей – Н.Л.): Справа ў тым, што маштабнасьць зьявілася крыху раней, калі цягам году пасьля летнікаў, дзе у нас “пракруцілася” каля сямідзесяці дзетак, з’явілася ад верасьня ужо пяць груп, а цяпер іх шэсьць. Шэсьць груп – гэта вельмі шмат людзей. І ужо ты іх у адзін спэктакаль не памесьціш, як бы ты не хацеў. А, вядома, што, калі людзі цэлы год займаюцца творчасьцю, то яны хочуць і самі пазьней паказаць гэтую творчасьць, ну і іншым таксама варта гэтую творчасьць прадставіць, каб было бачна — вось плён нашых гадавых заняткаў. Таму атрымалася так, што мы падзялілі іх нават не на ўзроставыя катэгорыі, а проста на тры розныя цэльныя спэктаклі, якія патрабуюць розных актораў рознага ўзросту. То бок, у нас усё перамешана, напрыклад, самыя маленькія з самымі вялікімі. Але гэта мы ужо заходзім за кулісы крыху… Спэктаклі проста адлюстроўваюць наш маштаб на сёньня –  гэта больш за 50 падапечных “Купалінкі” .

Warta: Але, можа, крыху прыадчынім кулісы. Калі можна рассказаць вельмі коратка пра самі спэкталі, іх змест, назвы.

Н.Л.: Па-першае, гэта, перадусім, п’есы беларускіх сучасных аўтараў. Адна зь іх – гэта абсалютная сусветная прэм’ера — п’еса Сяргея Кавалёва “Сьляза Волата”. Яна ні разу не ставілася – гэта для нас важна. І п’еса Ігара Сідарука «Кветкі пад залевай», каторая распавядае пра кветак, якім цяжка выстаяць, асабліва, калі іх перасаджваюць на новае месца. І гэта такая простая і, адначасова, такая ёмістая метафара, што нават дзеці яе добра разумеюць і выдатна абыгрываюць. Тым болей, што, на вялікі жаль, гэта метафара проста па жыцьці гэтых дзяцей прайшла. Таму яны часам проста іграюць свае эмоцыі, свае перажываньні. Гэта не арт-тэрапія, канешне, але гэта п’еса і спэктакаль пабудаваныя на іх перажываньнях і, канешне, на тым, як з гэтым можна не проста справіцца, а выйсьці моцным.

І трэці спэктакаль – таксама прэм’ера, але крышачку на гледачах апрабаваная. Называецца яна  “Мой шлях”, бяруць удзел у ёй падлеткі і дарослыя. Гэты спэктакаль дакумэнтальнага характару, ён паўстаў пры дапамозе Фонда “Ashoka” і зьяўляецца на сёньня адзіным суфінансаваным праэктам. З дакумэнтальных гісторый падлеткаў мы сьплялі гісторыю мігранта, які пераехаў, неспадзявана для сябе аказаўся ў новай краіне без сяброў, без мовы, без магчымасьцяў адчуваць сябе там “ каралём свайго двара”, без магчымасьці прытуліцца да бабулі, пазнаёміцца з дзяўчынай і г.д.

Гэтыя праблемы шырокія у цяперашняй сітуацыі, але падлеткі – гэта падвойна уражлівая група. Яны падрастаюць, у іх вельмі многа праблемаў, комплексаў. Ім хочацца праўды, ім хочацца быць вельмі важнымі, хочацца быць пачутымі. Таму гэта праца была пабудвана зноў-такі не на арт-тэрапіі, а на пара-псіхалогіі: моладзь спачатку рассказвала адзін аднаму, рэжысёру і псіхолагу свае гісторыі і свае перажываньні, а потым ужо рэжысеры плялі з гэтага гісторыю, якая аказалася вельмі кранальнай і, што характэрна, яна добра адгукаецца польскім дзецям. Як я ўжо згадала, гэты спэктакаль («Мой шлях» – рэд.) ужо паказваўся у польскіх ліцэях. Моладзь проста глядзіць, і такое уражаньне, што не дыхае – так ім гэта цікава. Для ніх гэта нова, яны тут жывуць, яны ніколі не выходзілі з зоны камфорта і раптам бачаць сваіх аднагодкаў, якія, у прынцыпе, ужо па-польску добра гавораць, але яны рассказваюць, што трапілася ў іх жыцьці: “падаюць бомбы”, “згубілі свае валізкі”, “мама губляла мяне”, “мы не маглі ускочыць у цягнік”… Пасьля кожнага спэктаклю адбываецца дыскусія, моладзь не выходзіць, цікавіцца, задае пытаньні. Гэта чароўны спэктакаль, які мы рэкамендуем паглядзець усім беларусам.

Warta: Сустрэча  5 чэрвеня – гэта ячшэ закрыцьцё 4 сезону тэатральнай студыі. Будзе перапынак, напэўна, а потым 5 сезон. Якія планы?

Н.Л.: Пакой нам толькі сьніцца. Перапынку не будзе ніякага, таму што проста са сцэны, з прэм’еры, мы пераходзім да падрыхтоўкі Купальля. Мы рыхтуем, як заўжды, ужо трэці год, Купальле на беразе Віслы. Там будзе вялікая інтэрактыўная праграма: шмат танцаў, народных гульняў. Будзе надана шмат увагі гледачу, бо хочацца, каб яны адчулі сябе ўдзельнікамі сьвята, а не пасіўнымі гледачамі. Таму будзе даволі шмат інтэрактыву, у якім будуць занятыя наша моладзь і акторы ў якасьці аніматараў. Мы за адно хочам іх крышачку “пракачваць” у функцыях працоўных. То бок, нашыя гадаванцы будуць праводзіць майстар-класы, будуць хостэсамі, будуць арганізоўваць дзіцячую зону і г.д.

Так што з 5 чэрвеня мы наўпрост рушым у Купальле. 22 чэрвеня, у самую кароткую ноч, будзем пускаць вянкі і лічыць на тое, што нашыя самыя адважныя і патрэбныя нам мары зьдзейсьняцца.

Warta: А далей якія планы?

Н.Л.: А далей проста з Купальля мы уваходзім у летнікі. Будзе чатыры выдатных летніка запар. Адзін з іх зроблены з польскім Тэатральным Інстытутам, які нас падтрымаў. Будзе вялікі летнік у будынку тэатра Ochota для 24 дзетак. Тэатральны, цікавы, глыбокі летнік цягам двух тыдняў.

А ўжо ад канца ліпеня, пачнуцца яшчэ тры летнікі, якія мы традыцыйна, ужо другі год, ладзім з віленскай адукацыйнай платформай “Васьміног”, якая падтрымала тры летнікі для беларускіх дзетак у Варшаве. Вось такое у нас будзе лета! Кувырком і кубарам – а потым у восень! Але будзе весела.

Warta: A што у верасьні?

Н.Л.:  А ў верасьні мы сутыкнемся з самай галоўнай праблемай, таму што пасьля летнікаў прыходзяць новыя дзеці, прыходзіць заўжды больш людзей. А ісьці нам няма куды!  І вось будзе праблема, калі дзеці прыйдуць і захочуць быць з намі, а памяшканьня няма. Адзінае, што абмяжоўвае наша разьвіцьцё – гэта адсутнасьць памяшканьня. Нам цудоўна дапамагае Мазавецкі інстытут культуры, але дае нам памяшканьне толькі на вызначаныя гадзіны.

Warta: То бок, дагэтуль актуальна праблема адсутнасьці сталага памяшчканьня для рэпетыцый і выступаў тэатральнай студыі “Купалінка”?

Н.Л.: Так. Ведаеце, калі б яно у нас было… у нас проста столькі ідэяў, мы фантаніруем ідэямі. Мне здаецца, што мы б тое памяшканьне проста б засыпалі ідэямі, людзьмі, праэктамі, паказамі, майстар-класамі, сустрэчамі і ўсім тым, што вельмі патрэбна і дзецям і дарослым беларускім, таксама і украінскіх мігрантам. Не забывайма, што ў нас і ўкраінцы ёсьць – для нас гэта вельмі важны і істотны кампанент “Купалінкі”. Але памяшканьня пакуль што няма. На жаль, у гэтым нічога не зьмянілася.

Warta: Спадзяемся, што гэтае пытаньне, вельмі істотнае і важнае, вырашыцца. Усёй рэдакцыяй жадаем вам як мага хутчэйшага вырашэньня. Дзякуй вялікі за гутарку і да сустрэчы на прэм’еры!

Вартае ўвагі

Апошняе

Магілы выбітных беларусаў на Паванзкоўскіх могілках у Варшаве. Дзяды 2024

Разам з Зянонам Пазьняком наведваем магілы выбітных беларусаў на...

Зянон Пазьняк пра Станіслава Булак-Балаховіча і Слуцкіх паўстанцаў

Разам з Зянонам Пазьняком узгадваем легендарнага беларускага генарала Станіслава...

Глядзіце і чытайце WARTA у сацыяльных сетках: